Անցյալի կրկնությունն ու նույն արտիստիկ երջանիկ դեմքերը՝ և՛ Քոչարյանի, և՛ Փաշինյանի ձեռքից անձնագրեր ստանալիս (ֆոտո)
Սոցցանցերում ակտիվ շրջանառվում են լուսանկարներ, որտեղ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանի Հանրապետության անձնագրեր է հանձնում կանադահայ դերասանուհի և պրոդյուսեր Արսինե Խանջյանին ու նրա ամուսնուն՝ կանադահայ կինոռեժիսոր Ատոմ Էգոյանին:
Այս լուսանկարները շատ արագ արձագանք գտան և փիառվեցին՝ որպես սփյուռքահայերի վերադարձ:
Րոպեներ անց համացանցում սկսեցին շրջանառվել մեկ այլ ժամանակաշրջանի՝ 2002 թվականի լուսանկարներ, որտեղ միևնույն արարողակարգը՝ անձնագրերի հանձնումը, իրականացնում է ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը:
Այս նկարներում ամեն ինչ նույնն է, նույնիսկ էմոցիաները, մինչև իսկ այնչափ, որ մնում է երկու ժամանակների նկարները դնել կողք-կողքի և, որպես գլուխկոտրուկ, գրել. գտե՛ք տարբերությունները: Իսկ այս նկարների միջև եղած տարբերությունը ժամանակն է և մարդը, ով հանձնում էր անձնագրերը:
ՀՀ ոստիկանության անձնագրային և վիզաների վարչության պետ Մնացական Բիչախչյանը NEWSPRESS.am-ի հետ զրույցում նշում է ևս մեկ տարբերություն. 2002 թվականին կանադահայ զույգը ստացել է հատուկ կարգավիճակով անձնագրեր, որոնք տրվել են 10 տարի ժամանակով, իսկ այժմ նրանք, նախագահի հրամանով, ստացել են ՀՀ քաղաքացիություն և ստանում են հիմնական անձնագրեր:
Այն ժամանակ զույգը, փաստորեն, ստացել է ամենաերկարաժամկետ անձնագրերը, քանի որ գոյություն են ունեցել 1 (ժամանակավոր), 5 (մշտական) և 10 (կացության հատուկ կարգավիճակ) տարի ժամկետներով անձնագրեր:
Սրա պատճառն ամենևին էլ այն չէ, որ Ռոբերտ Քոչարյանի օրոք կանադահայ զույգը չի ցանկացել քաղաքացիություն ձեռք բերել, պարզապես մեր երկրում երկքաղաքացիության ինստիտուտն ընդունվել է 2005թ. սահմադրաիրավական բարեփոխումներից հետո (ի դեպ, օրենքն ընդունվել է Ռոբերտ Քոչարյանի պաշտոնավարման ժամանակ):
Արսինե Խանջյանն ու Ատոմ Էգոյանը ձեռք են բերել ևս մեկ երկրի քաղաքացիություն, որն, ըստ ամենայնի, այնքան էլ մեծ բան չի փոխի նրանց ու Հայաստանի կյանքում: Այնպես չէ, որ ընտանիքը պետք է տեղափոխվի Հայաստան՝ մշտական բնակության: Պարզապես սա հերթական մանիպուլյացիան էր ժողովրդի նկատմամբ, որը ձեռնտու էր և՛ Նիկոլ Փաշինյանին, և՛ հանրահայտ զույգին. եթե Փաշինյանն այս արարողակարգով փորձում է համոզել, որ իր խոստացած ներգաղթն ապահովում է, ապա զույգի համար սա հերթական փիառն էր՝ թե՛ միջազգային հանրության, թե՛ հայ հասարակության շրջանում:
Եթե այդպես չէ, ապա ինչո՞ւ Ատոմ Էգոյանն ու Արսինե Խանջյանը չմիացան Փաշինյանին ու հայ հասարակությանն այն ժամանակ, երբ շարժումը նոր էր սկսել: Նրանք վստա՞հ չէին ժողովրդի հաղթանակին, չէի՞ն վստահում բազմաթիվ «հեղափոխությունների միջով անցած» Փաշինյանին, թե՞ նրանց չէր հետաքրքրում Հայաստանի ճակատագիրը:
Հիշենք, թե ինչպես Նիկոլ Փաշինյանին օգնության ու սատար լինելու կանչին Ատոմ Էգոյանը պատասխանեց, որ գործեր ունի ու չի կարող լինել Հայաստանում:
Նա իր ուղեձում նշել էր. «...թույլ տվեք պարզորոշ ասել, որ Հայաստանի ապագան սփյուռքի ձեռքում չէ, այլ Հայաստանի քաղաքացիների»:
Ասաց ու չեկավ: Իսկ Արսինե Խանջյանն այն ժամանակ եկավ Հայաստան, երբ Նիկոլ Փաշինյանն արդեն վարչապետ էր, ու պայքարն արդեն հետևում էր մնացել...
Ուրեմն ի՞նչ փոխվեց... Հայաստանի ապագան արդեն սփյուռքի՞ ձեռքում է, թե դա պարզապես նրանց պետք էր միայն ուշադրության կիզակետում մնալու ու հայ հասարակության սերը վայելելու համար:
Չենք քննարկում նաև այն, որ ամուսինների երջանիկ դեմքերն ու սիրառատ գրկախառնությունն անցյալի կրկնություն են և խաբուսիկ այնքանով, որ որ երկուսն էլ իսկական արտիստ են, իսկ Նիկոլ Փաշինյանին ավելին պետք չէ, քան հերթական շոուն: