«Թուրքերը գյուղից տարան 10 կին, որից 3-ը մեր տնից»․ Արցախի Արանզամին գյուղի բնակչի՝ 1993 թվականի բացառիկ նամակը (ֆոտո)
«ԼՂՀ Ստեփանակերտի քաղխորհրդի նախագահ ընկեր
Յ․Բ․ Ներսիսյանին Ասկերանի շրջանի Արանզամին գյուղի բնակիչ՝
փախստական, 57 տարեկան Հրանտ Մովսեսի Հակոբյանից
Դիմում
Սույնով հայտնում են Ձեզ առ այն, որ մենք ընտանիքով մեկտեղ աշխատում և ապրում էինք գյուղում։ Ընտանիքս բաղկացած էր երեք հոգուց՝ ես՝ Հրանտ Մովսեսի Հակոբյանս, ծնված 1935 թ․-ին, աշխատում էի Նախիջևանիկի միջնակարգ դպրոցում, որպես տնտեսվար։ Կինս՝ Բաղդասարյան Նադյա Սուրենի, ծնված 1938 թվականին, աշխատում էր որպես բուժկետի վարիչ և փոքրիկ աղջիկս՝ Անահիտ Հրանտի Հակոբյանը, ծնված 1975 թ․-ին․ սովորում էր Նախիջևանիկի միջնակարգ դպրոցի 10-րդ դասարանում։ Մեզ հետ էին ապրում զոքանչս՝ ծնված 1911թ․, պենսիոներ ամուսինը զոհված Մեծ Հայրենական և հորեղբորս աղջիկը՝ Փառանձեմ Նիկոլայի Հակոբյանը, ծնված 1920 բժիշկ-պենսիոներ Բաքվից փախած։
1992 թվականի մայիսի 10-ին, երբ մեր մայրաքաղաք Ստեփանակերտում ուրախ նշում էիք Շուշիի հաղթանակը, թուրքերը 8 տանկով մի քանի զրահամեքենաներով և մոտ 400 հոգով մտան Դահրազ-Աղբուլաղ և Արանզամին գյուղերը։ Շատերը թողել էին գյուղը հեռացել՝ առանձնապես կանայք և երեխաները։ Երբ մերոնց ասում էի դուք էլ հեռացեք, արդեն թուրքերը Աղբուլաղ գյուղում էին և նրանք ինձ պատասխանում էին՝ մենք բժիշկներ ենք և իրավունք չունենք դուրս գալու, մնում ենք որպեսզի կապենք վիրավորների վերքերը։ Զոքանչս մեծահասակ էր և գյուղից հեռանալ չէր կարող։
Թուրքերը գերուժով մտան մեր գյուղը՝ Արանզամիինը։ Մենք չկարողացաք դիմադրել, կռվում էինք գյուղի չորս կողմից, սակայն անարդյունք։ Իմ աչքի առաջ կորցրեցինք մեր բակում գտնվող անասունները, թալանեցին տունը, վառեցին այն և թուրքերը գյուղից տարան 10 կին, որից 3-ը մեր տնից, մինչև օրս արդեն 10 ամիս է անհայտ կորած, ոչ մի տեղեկություն չունենք»։
10․03․93 թվական
Շարունակելի․․․․․