Ի նշան հարգանքի՝ միշտ կերկրպագեմ Ուրուգվային. Հայոց ցեղասպանությունն ու ֆուտբոլը․ հայ երկրպագուն անկեղծանում է (ֆոտո, վիդեո)
Ռուսական ԶԼՄ-ները ներկայացրել են Ռուսաստանում ընթացող ֆուտբոլի աշխարհի առաջնությանը մասնակցող մի շարք երկրպագուների, ովքեր ՌԴ են ժամանել աշխարհի տարբեր անկյուններից։ Մասնավորապես life.ru-ն անդրադարձել է հայազգի երկրպագու Արամայիս Ասրյանին, ով մեկնել էր երկրպագելու Ուրուգվայի հավաքականին։
Վանաձորցի Արամայիս Ասրյանը լրատվականին պատմել է, թե ինչպես է եկել Ռոստով՝ մասնակցելու առաջնությանը։
Պատմում է, որ իրեն հաջողվել է ձեռք բերել միայն Ուրուգվայ- Սաուդյան Արաբիա խաղի տոմսեր։ Այս խաղին նա մեկնել է Հայաստանի դրոշով՝ հետևյալ մակագրություններով. «armenios contigo», որը թարգմանաբար նշանակում է՝ «հայերը ձեզ հետ են»։
Դրոշի վրա Ասրյանը գրել է նաև Ուրուգվայի նախագահի անունը․ ասում է՝ «դե հարգանքի նշան է», ինչպես նաև գլխավոր մարզչի և խաղացողներ՝ Սուարեսի ու Խիմենեսի անունները։
Հայ երկրպագուն նաև լրատվամիջոցին պատմել է, թե ինչու է հենց երկրպագում Ուրուգվայի թիմին: Ներկայացնում ենք Արամայիս Ասրյանի հետաքրքիր և բովանդակալից հարցազրույցը ռուսական լրատվամիջոցի հետ, և այն լուսանկարները, որոնք նա տրամադրել է NEWSPRESS.am-ին։
— Երբ 1915 թվականին Թուրքիան իրականացրեց հայերի ցեղասպանությունը, որի մասին այսօր աշխարհն է խոսում, առաջինը, ովքեր ճանաչեցին ու, ամենակարևորը, դատապարտեցիմ ցեղասպանությունը՝ ուրուգվայցիներն էին։ 2015-ին՝ ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին, նրանք մեկ անգամ ևս ճանաչման հարցում աջակցեցին մեր երկրին։ Իսկ երբ նրանց հարցրել են, թե ինչո՞ւ եք նորից դա անում, պատասխանել են, թե՝ որպեսզի թարմացնեն անմեղ զոհերի հիշատակը։
Հիմա, ի նշան հարգանքի, ես միշտ պետք է երկրպագեմ Ուրուգվային։ Իհարկե, նրանք նաև լավ են խաղում՝ արդեն աշխարհի կրկնակի չեմպիոն են և 15 անգամ նվաճել են Ամերիկայի գավաթը։
-Ուրուգվայցի երկրպագուները խաղի ժամանակ մոտեցե՞լ են Ձեզ, հարցրե՞լ են, թե ինչու եք իրենց երկրպագում։
— Այո՛, իհարկե․ շատերը նկարվել են ինձ հետ, իսկ երբ ես դուրս էի գալիս ստադիոնից, Հայաստանի դրոշը ձեռքիս, ինձ մոտեցավ մի ուրուգվայցի։ Նա միայն իսպաներեն էր խոսում։ Ես սկզբում դա չհասկացա, բայց նա ինձ իր անձնագիրը ցույց տվեց։ Նա հայի ազգանուն ուներ, պատկերացնո՞ւմ եք։ Խնդրեց միասին նկարվենք՝ ես, դրոշը, նա և իր ընտանիքը։
— Դուք միայն Ուրուգվայի մի խաղ դիտեցի՞ք։
—Ես Հայաստանում եմ ապրում և այնպես ստացվեց, որ կարողացա միայն մի խաղի տոմս ձեռք բերել, բայց դա էլ ինձ բավական է։ Կատարվեց մանկությանս երազանքը․ առաջին անգամ հաջողվեց ներկա լինել Աշխարհի առաջնությանն ու դիտել ուրուգվայցիների խաղը։
— Ուրուգվայի հաջորդ խաղը Ռուսաստանի դեմ է․ դարձյալ երկրպագելու եք լատինաամերիկացիների՞ն։
—Չեմ ասում, որ Ռուսաստանի համար չեմ երկրպագի․ ես նաև երկքաղաքացիություն ունեմ՝ ՌԴ և ՀՀ քաղաքացի եմ։ Երբ հայերը չեն խաղում, իհարկե, ռուսներին եմ երկրպագում, առավելևս, որ նրանք լավ են խաղում ․․․ թեև մրցակցությունը մեծ է․․․ ոչ ոք չէր հավատում, որ Ռուսաստանն այդպես կխաղա։
—Իսկ ո՞ր ակումբի համար եք երկրպագում։
— Իհարկե «Արարատի»․ մի հետաքրքիր դեպք պատմեմ․ երբ ես դեռ փոքր էի, ռադիոյով ֆուտբոլային նորություններ լսեցի։ Այն ժամանակ նոր էի սովորում ռուսերեն և դեռ ամեն ինչ չէի հասկանում։ Եվ այսպես, ռադիոյով միացնում եմ «Արարատ»-ЦСКА խաղը։ Երբ մոսկվացիները մեր դարպասին գոլ խփեցին, մեկնաբանը, չգիտես ինչու, դա Օզիրովն էր, ասաց՝ «հայերը գոլ խփեցին»։ Ինձ թվաց, թե իսկապես հայերը գոլ են խփել, սկսեցի ուրախ թռվռալ, հետո իմացա, որ մենք ո՛չ թե հաղթում, այլ պարտվում են (ծիծաղում է-հեղ․)։ Այդ ժամանակից տարվեցի ֆուտբոլով։
Հիշում եմ՝ մայրս բողոքում էր մեծ եղբորս, որ ես անընդհատ ռադիո եմ լսում։ Նա խնդրել էր խոսել ինձ հետ։ Եղբայրս համոզեց, որ ավելի շատ ժամանակ հատկացնեմ դասերիս։ Բայց երբ տանը չէր լինում, անմիջապես գտնում էի ֆուտբոլային թողարկումներն ու սկսում հետևել խաղին (դարձյալ ծիծաղում է-հեղ․)։ Այդ ժամանակից էլ երազել եմ մասնակցել աշխարհի առաջնությանը։
8 տարի առաջ, երբ ասացին, որ խաղերը կընթանան Ռուսատանում, ես ինքս ինձ ասացի՝ «եթե ողջ լինեմ, կգնամ անպայման՝ ինչ գնով էլ լինի»։
— Ի՞նչ եք կարծում, հայկական հավաքականին երբևէ կհաջողվի՞ որակավորվել աշխարհի առաջնությունում։
—Կարծում եմ՝ ավելի շատ կհաջողի Եվրոպայի առաջնությունում․ ՈւԵՖԱ-ն ստեղծեց Ազգերի լիգա. քանի որ թույլ թիմերը երբեք չեն կարողանում դուրս գալ եզրափակիչ, այժմ նրանց այդ հնարավորությունն ընձեռվում է։ Մասամբ դա կախված է նաև Ռուսաստանից։
— Այդ ինչպե՞ս։
— Մենք լավ հավաքական ունեք։ Իհարկե, թիմը ձևավորվել է Հենրիխ Մխիթարյանի շուրջ, սակայն կան նաև մի շարք լավ խաղացողներ, ովքեր խաղում են Եվրոպայում, բայց մեր ամենաթույլ օղակը դարպասապահներն են։
Մինչև վերջերս «Տոսնո»-ում խաղում էր Դավիթ Յուրչենկոն։ Նա կիսով չափ հայ է։ Նա հիանալի դարպասապահ է, և հիմնականում նրա շնորհիվ «Տոսնո»-ն նվաճեց Ռուսաստանի գավաթը։ Ու եթե նա խաղա մեր հավաքականում, ապա մենք նոր հնարավորություններ կունենայինք։
Թիմում 3 դարպասապահ կա, բայց անկեղծ ասած, նրանք չեն համապատասխանում Եվրոպայի չափանիշներին։ Յուրչենկոյի մուտքով ամեն ինչ կարող է փոխվել։ Ռուսաստանը նրան պետք է թողնի խաղալ Հայաստանի կողմից։ Այդ դեպքում միգուցե իրականանա իմ երազանքներից ևս մեկը․․․