Տարօրինակները
Ազգային ժողովում այսօր մեկնարկած Ընտրական օրենսգրքի փոփոխությունների վերաբերյալ քննարկումը նախորդներից տարբերվեց իր լարված սցենարով։
Բանն այն է, որ քննարկման ընթացքում բանավեճի բռնվեցին Պաշտպանության նախկին նախարար Վիգեն Սարգսյանը և վարչապետին առընթեր Ընտրական օրենսդրության բարեփոխման աշխատանքային հանձնաժողովի ղեկավար Դանիել Իոաննիսյանը։
Խորհրդարանի այսօրվա քննարկումից ակնհայտ էր, որ Վիգեն Սարգսյանի ագրեսիան ուղղված է ոչ թե Դանիել Իոաննիսյանի և ԱԺ «Ելք» խմբակցության առաջարկած օրենսդարական բարեփոխումների, այլ նրանց թիկունքում կանգնած վարչապետ Փաշինյանի դեմ։ Հետաքրքական է, որ Ազգային ժողովում Դանիել Իոաննիսյանի դեմ «գրոհը» վերջնականապես իր ավարտին հասցրեց Արդարադատության նախկին նախարար Դավիթ Հարությունյանը։
Վերջինս իր մտահոգությունը հայտնեց «Ելք»-ի որոշ առաջարկությունների վերաբերյալ, որոնցից մեկը վերաբերում էր խորհրդարան մտնող փոքր ուժերին․ «Քաղաքական տեսլականի առումով մենք իսկապե՞ս խնդիր ունենք, որ փոքր ուժերն ավելի տրոհեն խորհրդարանը։ Այսօր Ազգային ժողովում ամենափոքր ֆրակցիան Դաշնակցություն կուսակցությանն է՝ 7 անդամով։ Ինչքանո՞վ է ճիշտ ունենալ դրանից ավելի փոքր ֆրակցիաներ։ Ես կարծում եմ, որ Հայաստանի զարգացման տեսանկյունից դա ճիշտ չէ, որովհետև ինչքան փոքրանում են ֆրակցիաները, այնքան ավելի դժվար է տեղի ունենում կոնսոլիդացիան, որովհետև ֆրակցիաների քանակն է ավելանում»,-ասաց Հարությունյանը՝ պաշտպանվելու համար տեղ չթողնելով Իոաննիսյանին, ով այսօր, հանուն արդարության՝ պետք է ասել, որ ներկայացել էր ոչ լավ մարզավիճակում։
Իոաննիսյանին մի քանի «հարված» հասցնելու առիթը բաց չթողեց նաև Արփինե Հովհաննիսյանը։ Խորհրդարանում ընդդիմադիր այս երեք գործիչների հարձակումը հենց այնպես չէ. հավանաբար, նրանք այս կերպ են որոշել խաղալ լավ ընդդիմադիրի դերը՝ Սերժ Սարգսյանին հույս ներշնչելով, որ ՀՀԿ-ի փլատակներից իրենք կարող են հառնել և դառնալ կառուցողական ընդդիմություն՝ դրանով իսկ փարատելով Սերժ Սարգսյանի՝ իշխանությունը կարճ ժամանակով թողնելու մտայնությունը։
Սակայն, հանրապետական Դավիթ Հարությունյանին, Վիգեն Սարգսյանին և Արփինե Հովհաննիսյանին պետք է գլխի գցել, որ պարտվածի հոգեբանությամբ «վրա տալով»՝ հարց չի լուծվում, և հասարակության աչքում իրենք, թեև ՀՀԿ-ի ծերակույտից տարբերվում են որոշ հատկություններով, միևնույնն է, իրենց վրա կրում են ՀՀԿ-ի խարանը, հետևաբար, Ազգային ժողովում երբեմնի թափն ունենալու մասին այլևս պետք է դադարեն երազելուց։
Իսկ Դանիել Իոաննիսյանին չէր խանգարի մինչև հաջորդ նմանատիպ քննարկումը մի լավ «մարզվել»՝ քաղաքական արժանի հակահարվածներ հասցնելու համար, որպեսզի չհայտնվի այսօրվա պես պատին դեմ տրվածի կարգավիճակում։