Տարոն Մարգարյանը չէր սիրում Երևանն ու երևանցուն, այլապես իր հետևից նման «տձև» քաղաք չէր թողնի
Բազմագույն կտուրներ, տձև էլիտար շենքեր, խայտառակ տրանսպորտ, ջրահեռացման, անձրևատար համակարգերի, կանաչ տարածքների, մայթերի բացակայություն, քաղաքի կենտրոնի լավագույն հատվածներում օլիգարխներին պատկանող սրճարաններ կամ առանց որևէ համաչափության մայթերին առաջ եկած խանութներ, մի խոսքով՝ թե՛ ներքին և, թե՛ արտաքին գորշություն ունեցող քաղաք. սա Երևանի երկարամյա քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանի պաշտոնի անձնագիրն է: Հեռացավ՝ թողնելով ավերված քաղաք, որը ոչ մի կերպ չի կարող հավակնել զբոսաշրջիկների հետաքրքրությանը, ինչո՞ւ, որովհետև «հյուսիսայինպողոտաներ» աշխարհի տարբեր հատվածներում շատ են, իսկ 2800 տարեկան քաղաքին հարիր ոչ մի հին շինություն չի պահպանվել և չի մատուցվում Հայաստան եկածներին:
Տարոն Մարգարյանի դիմագծի մեկ այլ բնորոշում է նաև ծայրաստիճան խուսափումը իր քաղաքի բնակչությունից և ԶԼՄ-ներից: Զրո ասուլիս, որտեղ կարող էին մտնել ոչ միայն ընտրված լրատվամիջոցների ներկայացուցիչները, այլև բոլորը, իսկ, երբ ստացվում էր մի տեղ «բռնացնել», այնպես էր ճողոպրում, կարծես թե գողոնը ձեռքին էր հայտնաբերվել:
Տարոն Մարգարյանի պաշտոնավարման մասին կարելի է և՛ շատ երկար գրել, և՛ շատ կարճ: Փորձելով հնարավորինս սեղմ նկարագրել այն, ինչ արեց Մարգարյանն իր «տիրապետության» օրոք, պետք է ընդամենը վերջին երկու ամսվա ընթացքում դիտարկել Երևանը: Անկեղծ տպավորություն է, որ Մարգարյանն այս քաղաքը միայն իր բիզնես հետաքրքրությունների համար էր ղեկավարում, իսկ պաշտոնն այդ «բարի» նպատակին էր միայն ծառայեցնում:
Երբ արդեն հասկանալի էր դարձել իր հեռացումը, Մարգարյանն առանց սրտացավության, գուցե նաև կազմակերպված ձևով շուկայի վերածեց Կենտրոնը: Քայլե՞լ եք Հյուսիսային պողոտայով՝ «բարդակ» բառի ամենավատ իմաստով՝ սկսված մարմնավաճառներից մինչև էժանագին խաղալիքներ, վնասակար քաղցր բամբակների վաճառքից, մինչև մուրացիկներ և անտաղանդ երաժիշտներ: Կարծես վերադարձել ենք 90-ականների սեղանիկներին, որոնցում մանր-մունր, հիմնականում անպետք իրեր են վաճառում, սա՝ Կենտրոնը, իսկ ի՞նչ կատարվեց ծայրամասերում: 40 աստիճան ջերմաստիճանի պարագայում Տարոն Մարգարյանի հավանությանն արժանացած «Սանիթեքը» գարշահոտությունը լցրել է մարդկանց տներ, չկա աղբը հավաքելու նախկին էնտուզիազմը, կարծես Տարոնի գնալուց հետո քաղաքն անտեր է, գլուխը չկա:
Քաղաքի այս բարձիթողի վիճակն է, որ հիմք է տալիս մտածելու՝ Տարոն Մարգարյանը չէր սիրում Երևանը և երևանցուն: Նա 7 տարի ղեկավարելուց հետո անգամ կարիք չհամարեց հեռանալիս նշել այն պատճառները, թե ինչու է հեռանում իր «սիրելի» քաղաքի պաշտոնավարումից, նա իրեն վեր դասեց, որ իր հարցերը քննարկի իր ժողովրդի հետ:
Այս պարագայում նրա հեռացումը այսրոպեական անհրաժեշտություն էր, իսկ ապօրինի հարստացումը՝ անհապաղ ստուգելու հիմք:
Դե հո չե՞նք կարող պնդել, որ իր աշխատավարձով կարողացել է մի քանի բազմահարկ շքեղ առանձնատուն, միլիոններ ու մեքենաներ կուտակել: