Հայու բախտ
Հայերս քաղաքագետ ենք, բոլորս անխտիր` մեծից փոքր, մի քիչ բերանբաց ենք, ավելի քիչ նրբանկատ, ավելի շատ կոշտ, մի պտղունց էլ՝ սիրալիր:
Երբեմն շատախոս ենք, երբեմն` ամենինչախոս, որի համար երբեմն նյարդայնանում ենք, երբեմն էլ՝ անուշադրության մատնում:
Մեզնից շատերը հայրենասիր են. մի մասը հոգու խորքում, մի մասն էլ՝ այնքան խորքում, որ ոչ ոք, բացի իրենից՝ այդ հայրենասիրությունը չի գտնում:
Մի մասի հայրենասիրությունը լեզվի ծայրին է, մյուսինը՝ ձեռքերում, մի քանիսը հանճարեղ են և կարծում են, որ մարդկությունը սկսվել է իրենցից, մի մասն էլ մտածում է, որ աշխարհի վերջը շուտով կսկսվի Հայաստանից` նստենք-սպասենք:
Հայերս սիրում ենք ուտել-խմել, բայց փող չունենք, նախընտրում ենք գեղեցիկ հագնվել, թեև երեբեմն չենք վճարում դրա համար, երբեմն ուշ ենք վճարում, մեկ-մեկ էլ՝ մոռանում ենք վճարել:
Հայերս մի քիչ քնկոտ ենք, մի փոքր էլ՝ աշխատասեր, կան հայեր, որ շատ են աշխատում և աշխատեցնում են մյուսներին, մարդիկ էլ կան, որ մտածում են՝ կյանքը կարճ է, ապրում են՝ ինչպես ստացվում է:
Հայերս սիրում ենք կրթություն ստանալ` հիմնականում ձևական, մասամբ՝ իրականում, մասամբ էլ՝ խանութներում հպարտանալու համար:
Հայերս մի փոքր դժկամությամբ ենք հյուր ընդունում, ուրախությամբ դիմավորում և անպայման բամբասում գնալուց հետո, հյուրասիրելիս նայում ենք սեղանին ինչ կա և դրանից ավելի ենք հագենում, քան ստամոքսը լցնելուց:
Հայերիս ինքնազգացողությունը լավանում է, երբ հարևանին խոցում ենք և վատանում ենք, երբ որևէ բառ չենք կարողանում ասել, կամ ասում ենք ոչ այն, ինչ հարկավոր է, սիրում ենք պրպտել ուրիշի անկողինը, երբ մերը սառել է և հետաքրքրվում ենք բոլոր աղջիկների ամեն ինչով, երբ մեզ մոտ ոչ հասակն է տեղը, ոչ էլ բարեմասնություններն են այնտեղ, որտեղ պետք է լինեն, կամ էլ անհասկանալի նյութից են երբեմն:
Հայերս սիրում ենք ցուցադրական ապրել, սակայն մեր կյանքը հաճախ դատարկ է: Հաճախ ցուցադրություններն են լցնում այն, սակայն դրանցից կյանքի բովանդակությունը չի փոխվում: Սիրում ենք մատանցույց անել ամեն ինչին և բոլորին, սակայն մեր տանն ընկած գերանը չենք տեսնում:
Բոլորս իրավաբան ենք, քաղաքագետ, դիվաանգետ ենք և փաստաբան, բժիշկ ենք և հոգեբան, դայակ ենք և խոհարար, քննադատ ենք և գրող, նաև ուսուցիչ ենք և լրագրող:
Բոլորիս թվում է, որ մենք ցանկացած մարդու ցանկացած աշխատանք ավելի լավ կանենք, իսկ մեր իսկ աշխատանքի մասին մոռանում ենք:
Ափսոս, մենք ավելի լավ դիվանագետ կարող էինք լինել, էլ ավելի լավ ամեն ինչ, բայց ժամանակ չունենք որևէ մեկը լինելու, քանի որ մեր սեփական գործը մատնում ենք անուշադրության` ամեն ինչ, ամեն տեղ, բոլորի փոխարեն և ամեն բան լինելու պատճառով:
Ատում ենք միմյանց, սակայն առանց մեկմեկու սիրո չենք կարող ապրել. իսկական հայու բախտ: