1 տարեկան երեխայի արյունը Նիկոլի խղճին է, ու «կներեք անհարմարության համար» ասելով՝ խիղճը չի մաքրվի
Այն, որ արդեն մի քանի օր է՝ քաղաքում քաոսային վիճակ է, ոչ ոք հերքել չի կարող․ խաթարված երթևեկություն, խեղաթյուրված վիճակ ու կեղտոտ փողոցներ։
Մենք, իհարկե, չենք փորձում քարկոծել շարժումը, բայց կարծես բոլորը մոռացել են, թե ինչի համար են հավաքվել ու ինչ են ուզում անել։
Ձեռքերը վեր բարձրացրած՝ «թավշյա հեղափոխություն» անող խաղաղ ցուցարարներն ամեն քայլափոխի ջարդում են քաղաքի նստարաններն ու աղբամանները, աղտոտում փողոցն ու փակ համարանիշներով մեքենաներով՝ ականջ ծակող ազդանշաններով ու վայրագությամբ քշում անօրինական հատվածներում։ Այլ կերպ ասած՝ «թավշյա հեղափոխությունը» վերածվել է «խուլիգանության», որի հիմնական կատարողները, իհարկե, դպրոցահասակ անչափահասներ են և ուսանողներ։ Ու Փաշինյանը, ով բողոքում է անօրինության դեմ, խթանում է այս անկարգությունները՝ շարունակական բնույթ տալով դրանց ու կոչ անելով շարունակել անկարգությունները։ Արդյունքում՝ վթարներ, անհանգստություն ու ամենավտանգավորը՝ ատելություն․․․
Ատելություն նիկոլականների ու չնիկոլականների միջև․ եթե նիկոլական չես, այսինքն, եթե փողոցում «Նի-կոլ», «Նի-կոլ» չես բղավում, ուրեմն Հանրապետական ես, իսկ եթե Հանրապետական ես, ուրեմն ծախված Հանրապետական ես ու սադրիչ տականք։ Սա ի՞նչ է եղբայր, «թավշյա հեղափոխությո՞ւն», «նոր, ժողովրդավար երկիր ստեղծելու տե՞նչ», թե՞ պարզապես հերթականը․․․ հերթական չհաջողվածը։
Մարդկանց անհարմարություն են պատճառում, նեղացնում ու «կներեք անհարմարության համար» ասելով՝ շարժվում առաջ։ Եվ այս ֆոնին ատելությունն օրեցօր աճում է, երբ երեխան զանգում է ծնողին ու ասում, որ ինքը դպրոցում մենակ է մի քանի ուսուցչի հետ, մյուս երեխաներն արդեն գնացել են, իսկ ծնողն արդեն ժամուկես ուշացել է, որովհետև երկու արմատական ակտիվիստ չեն թողնում առաջ շարժվել ու բառացիորեն ստիպում է միանալ իրենց։ Ասում եմ՝ «երեխաս դպրոցում է մնացել, ուշանում եմ, արդեն մեկ ժամ է՝ զանգում է, բաց թողեք գնամ», ասում են՝ «եթե չես միանում, ուրեմն Հանրապետական ես»․․․ Ա՛յ քեզ ապուշ մտածելակերպ, ա՛յ քեզ տխմարություն, այ դա՛ է գեղցին, Նիկո՛լ Փաշինյան։ Ի՞նչ է նշանակում՝ փակեք ու ստիպեք, հանեք-տարեք։ Իսկ ո՞վ է պատասխան տալու իմ երեխայի առջև ու ո՞վ է բացատրելու նրան, թե իր մայրն ինչու է իրեն թողել դպրոցում․․․
Բայց սա դեռ փոքրագույնն է․ ո՞վ է պատասխան տալու այն 1 տարեկան երեխայի արյան համար, որին ակտիվիստների փակ համարանիշերով ավտոմեքենան վթարի է ենթարկել։
Այստեղ չի քննարկվում այն հարցը, որ ճանապարհային ոստիկանությունը պետք է առավելագույնս զգոն լիներ՝ հաշվի առնելով փողոցում տիրող անհնազանդության ցույցերը։ Բայց ո՛չ, ուշադիր չի եղել, վերահսկողությունը պատշաճ չի իրականացրել, ինչի հետևանքով ունեցանք այն, ինչ ունեցանք․ տարիներով սպասված փոքրիկ, ում ծնողները կորցրեցին հաշված րոպեների ընթացքում, իսկ իրենք՝ ծնողները, հիմա հիվանդանոցում են։ Ո՞ւր էր ոստիկանությունն այդ ժամանակ, և հիմա ո՞ւմ վրա է երեխայի մահվան պատասխանատվության զգացումը՝ ոստիկանների, ովքեր իրենց տեղում չեն եղել, թե՞ Նիկոլի, ով ներողություններով՝ շարունակում է անհնազանդության կոչերը։
Այստեղ Փաշինյանի «կներեք պատճառած անհարմարության համար»-ը չի անցնի, ու անմեղ փոքրիկի մահը Փաշինյանի խղճի վրա է մնում։ Թե՞ նա դրա համար էլ կմեղադրի «չնիկոլականներին» ու կհամոզի, թե սադրիչներ են եղել, ու հավաքված բազմությունն էլ կգոչի «այո՜, այո՜․․․»։
Այս «այո»-ներն ու բարձրացող ձեռքերը Փաշինյանի ինքնադատաստանը չեն։ Եթե մի քիչ էլ այսպես շարունակվի, ապա Նիկոլի համար ինքնադատաստանը կլինի նրա անազնվությունից ու սխալներից ծանրացած խիղճը, որի ծանությունից վարչապետի աթոռը շատ կարճ ժամանակում կճկռի իր տակ ու կկոտրվի մի օր։ Եթե, իհարկե, հասնի այդ աթոռին․․․