Հեքիաթ Նիկոլի մասին
Ժամանակներ առաջ, երբ դեռ չէր սկսվել մոլորակի ժամանակը, երկրի վրա ապրում էր մեկ ընդդիմադիր: Ինչո՞ւ ընդդիմադիր, քանի որ, ասում են, ծնվելուց նա ընդդիմանալով է ծնվել․ այդ է պատճառը։ Եվ ահա այս ընդդիմադիրն իր գիտակցական կյանքի ընթացքում փորձում է երկրի վրա գոյություն ունեցող բոլոր ընդդիմությունները․ մամուլով, ՀԿ-ով, կուսակցությամբ կամ էլ քաղաքական դաշինքներով։
Չար լեզուներն ասում են, որ նա հենց ծնվելուց է երդում տվել, որ փորձելու է ընդդիմության բոլոր ձևերը և գտնելու է ընդդիմության նեկտարը՝ որտեղ էլ որ այն թաքնված լինի․ ոտքով հասնելու է մինչ իսկ իշխանություն։
Այդ էր պատճառը, որ Նիկոլը տարբեր կուսակցություններ գնաց, մի քանի խմբավորում հիմնեց, մի քանի ՀԿ բացեց, մի քանի թերթում էր, մի քանի քաղաքական առաջնորդի թիմում էր, նախագահական մի քանի թեկնածուի շտաբում էր և ամենուր։
Եվ փորձելով բոլոր ընդդիմությունները՝ Նիկոլը որոշեց զավթել ամենաընդդիմադիրի պաշտոնը. քանի որ բոլոր ընդդիմությունները ոչինչ էին գլխավոր ընդդիմադիրի պաշտոնի առջև, նա դարձավ պատգամավոր։
Եվ ահա կյանքի կեսն անցնում էր խորհրդարանում, մյուս կեսն անցնում էր փողոցներում, իսկ երրորդ կեսը որևէ տեղ չէր անցնում: Եվ այսպես ապրում էր երկրի թիվ մեկ ընդդիմադիրը՝ մեկ ոտքով իշխանություն, մեկ ոտքով ընդդիմություն։
Եվ բոլոր ընդդիմադիրների ընդդիմությունն ապացուցելու համար նա՝ որպես մարգարե, ձեռնարկեց երկար ճանապարհորդություն. անցավ երկրի բոլոր քաղաքներով և գյուղերով, տանիքներով, բակերով և պատշգամբներով, խոսեց մարդկանց հետ և բացատրեց, որ նա է ներկայի, անցյալի և միգուցե ապագայի միակ ընդդիմադիրը, և մարդիկ թերահավատ էին, և մարդիկ ծուռ էին նայում Նիկոլին։
Սակայն Նիկոլը՝ իբրև լիարժեք ընդդիմություն, գիտակցում էր միայն սեփական կերպարը և հավատում էր սեփական կերպարին, թեև ոչ ոք արդեն նրան չէր հավատում: Ինչպես ասում են՝ կարևորն ինքնավստահությունն է, որից նա շատ ուներ և միայն ինքն էր իրեն հավատում։
Շրջելով քաղաքներով, գյուղերով, բակերով ու տանիքներով՝ նա հասկացավ, որ չկա երկրի վրա ընդդիմություն և ինքը ֆիկցիա է, սակայն դաժան էր ընդունել, որ դու ողջ կյանքում գոյություն չես ունեցել՝ միայն մարդկանց հիշողության մեջ և լեզվի ծայրին: Ու որպեսզի ինքը ևս ինքն իրենից չհիասթափվի, ինչպես հիասթափվել էր ժողովուրդը, որոշեց լքել մայրաքաղաքը և ցուպը ձեռքին թողություն հայցել Բարձրյալից։
Հեքիաթի վերջում Նիկոլը գնացել էր եկեղեցի՝ վերջին մեղքերի թողության համար, սակայն նրա մեղքերի բեռից սարսափած քահանան դուրս էր վազել եկեղեցուց՝ սեփական մեղքերի դիմաց սարսափահար Նիկոլի բազմակողմանիությունից։