Երբ սեփական հետույքն աթոռին պահելու համար մարդուց վերածվում են սողունի
Որոշ հանրապետականներ իրենք իրենց մեջ մրցույթ են հայտարարել, ով ավելի շատ կարող է շողոքորթել ու քծնել իրենց «առաջնորդ», երկրի նախագահ Սերժ Սարգսյանին ու նրա տիկնոջը: Այս առումով իրեն մենաշնորհային դիրքում պատկերացնող Էդուարդ Շարմազանովին մրցակից է հայտնվել՝ հանձին նախկին դատախազ, ներկա պատգամավոր Գևորգ Կոստանյանի:
Այնպես որ՝ այս երկուսը մրցավազք են սկսել և առաջին տեղի համար անկոտրում կամքով ու համառորեն պայքար են մղում։
Ի տարբերություն ՀՀԿ խոսնակ Շարմազանովի՝ Կոստանյանին այդքան հաճախ հնարավորություն չի ընձեռվում «երկրպագել» իր առաջնորդին: Ուստի նա արդեն օդից է որսում առիթները՝ հերթական քծնանքի համար:
Համացանցում հայտնվել է «ՀԺ»-ի հարցազրույցը Կոստանյանի հետ, որտեղ նա տանջվելով փորձում է հիմնավորել իր խոսքն այն մասին, թե ինչու պետք է Սերժ Սարգսյանը վարչապետի պաշտոնի համար առաջադրի իր թեկնածությունը՝ հաշվի առնելով այն, որ նա մինչ այդ ասել է, թե չի հավակնում վարչապետի պաշտոնին։
Ու այստեղ Կոստանյանն իր ուղեղի բոլոր ծալքերից հանելով եղած ու չեղած գիտելիքի պաշարը, գործի դնելով ճարտար լեզուն՝ փորձում էր բացատրել՝ ինչ է նշանակում հավակնել և ինչու պետք է Սարգսյանը հավակնի պաշտոնին։ Բայց այս հարցում լեզվի ճարտարությամբ, շոպլիկությամբ ու քծնելու խելքից դուրս հնարքներով օժտված Շարմազանովն՝ ո՞ւր, Կոստանյանն՝ ո՜ւր․․․
«Ինչո՞ւ է հավակնում․․․»,- հարցնում է Կոստանյանն ինքն իրեն և մտածում, ինքն էլ չհասկանալով երևի, թե ինչու պետք է Սերժ Սարգսյանը դառնա վարչապետ։ Բայց քանի որ փորձությունը պետք է հաղթահարեր, որի համար իրավաբանական գիտելիքները չէին օգնի, սկսում է բուն քծնանքը․
«Հավակնում է, քանի որ այդպես է պետք․․․ այս պահին այլ տարբերակ չկա․․․ հավակնում է, քանի որ ճիշտը դա է․․․»։
Չի քննարկվում, թե ում համար է այդպես պետք, ում համար է դա ճիշտ․․․
Ու այն ժամանակ, երբ թվում էր, թե Կոստանյանը պետք է տապալի փորձությունն ու արժանանա «առաջնորդ տիրոջ» ցասմանը, նրան փրկում է լրագրողի հարցը՝ ո՞վ է լինելու առաջին տիկինը։ Ու այստեղ ուրախության պոռթկում․
«Ո՜նց չէի մտածել․․․»,- ծիծաղելով ասում է Կոստանյանն ու ոգևորված պատասխանում․ «Իհարկե, վարչապետի կինը․․․» (նկատի ունի Ռիտա Սարգսյանին-հեղ․)։
Տեսարանը տհաճ էր ու նողկալի, իհարկե, հասարակ մահկանացուներիս համար, և ո՛չ թե ՀՀԿ-ականների, ում ականջը սովոր է լսելու և աչքը՝ տեսնելու, թե ինչպես են քծնում ու սողում յուրայիններն ամեն օր։
Իհարկե, չի արգելվում գնահատել իր ղեկավարի արժանիքները, բայց երբ դա հնչում է պարզապես նվիրված մարդու շուրթերից, այն ականջ ու աչք է շոյում, իսկ սա այդ դեպքը չէ։
Երբ մարդ գովում է իր ղեկավարին, անվանում նրան իսկական «առաջնորդ» ու օճառը ձեռքին մտնում համապատասխան տեղը՝ այն դեպքում, երբ այդ ղեկավարը նույն բացահայտ ձևով թալանում է, ստրկացնում ու խաբում մարդկանց, ապա սովորական գովքը վերածվում է շողոքորթության ու քծնանքի, որը տհաճ է ու նողկալի, քանի որ դա արվում է սեփական հետույքն աթոռին պահելու համար։ Այս դեպքում արդեն քծնողը մարդուց վերածվում է սողունի։