Ինժեներ, ստոմատոլոգ, հաշվապահ, կիբեռնետիկ. մասնագիտական կրթություն չստացած նախարարները
Գերատեսչությունները հիմնականում համալրված են ոչ մասնագետ աշխատակիցներով, հիմնական կարևորվում է աշխատակիցների կուսակցականությունը։ Սովորաբար, նախարարի փոխվելուն զուգահեռ՝ փոխվում են գերատեսչության գլխավոր դեմքերը, իսկ նախարարների տեղակալները, սովորաբար, այս կամ այն պաշտոնյայի զավակն են, կամ էլ կուսակցական մնացուկ։ Եվ, որպես կանոն, ոլորտներից հեռու՝ նշանակված ընտանեկան, ազգակցական, ընկերական կապերի հիման վրա։
Սովորաբար, նոր նախարարներն իրենց հետ բերում են իրենց մարդկանց, ազատվում նախկիններից, եթե անգամ նոր պաշտոնյաները մասնագետներ չեն, կամ նախկինները՝ մասնագետ․ կարևորը՝ թե ով է թիկունքում։ Նոր նախարարը, հենվելով իր թիմի վրա, լուծում է ոչ թե գերատեսչության խնդիրները, այլ քաղաքական։
Բացի այդ, նախարարները ևս հիմնականում լինում են ոլորտից հեռու․ օրինակ՝ Լևոն Ալթունյանն ավարտել է ԵՊԲՀ-ն, սակայն զբաղվել է ապահովագրություններով, Աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարար Արտեմ Ասատրյանը՝ Երևանի ժողովրդական տնտեսության ինստիտուտի էկոնոմիկայի կարգավորում ֆակուլտետը։
Արդարադատության նախարար Դավիթ Հարությունյանը նախ սովորել է Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի հաշվողական տեխնիկայի ֆակուլտետում, այնուհետև Ռոստովի Մ.Սուսլովի անվան պետական համալսարանի իրավաբանության ֆակուլտետում: Որպես իրավաբան՝ առաջին անգամ աշխատել է որպես արդարադատության փոխնախարար․ հիմնականում աշխատել է որպես ինժեներ։
ՀՀ բնապահպանության նախարար Արծվիկ Մինասյանն ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի տնտեսագիտության ֆակուլտետը` տնտեսագիտական կիբեռնետիկա մասնագիտությամբ։
ՀՀ գյուղատնտեսության նախարար Իգնատի Առաքելյանն այս առումով ամենազարմանահրաշն է․ ավարտել է Երևանի ճարտարապետաշինարարական ինստիտուտը, ֆակուլտետը չի նշվում, աշխատել է որպես հաշվապահ։ Գյուղոլորտին ծանոթացել է միայն գյուղնախարարությունում։
Կրթության և գիտության նախարար Լևոն Մկրտչյանն ավարտել է ԵՊՀ-ն, ամենայն հավանականության պատմության ֆակուլտետը, քանի որ 1986-1998թթ. Երևանի պետական համալսարանի պատմության ֆակուլտետում գրանցվել է որպես ասպիրանտ։
Մշակույթի նախարար Արմեն Ամիրյանն ավարտել է Երևանի Խ. Աբովյանի անվ. հայկական պետական մանկավարժական ինստիտուտը, մասնագիտությունը` կուլտուր-լուսավորչական աշխատանք։ Իհարկե, մասնագիտությունը մի փոքր անհասկանալի է, սակայն նա երկար տարիներ աշխատել է ռադիոյում և հեռուստաընկերությունում։
Սփյուռքի նախարար Հրանուշ Հակոբյանը, բացի կուսակցական աշխատանքից, ավարտել է ԵՊՀ կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետը։ Հիմնական զբաղմունքը ՀԼԿԵՄ կենտկոմում է եղել, որը ներկա սերնդի համար անհասկանալի է, այն պարզապես կոմունիստական կուսակցության անդամ էր և իրականացրել է կուսակցական աշխատանք։
Տնտեսական զարգացման և ներդրումների նախարար Սուրեն Կարայանն ավարտել է ԵՊՀ-ն, ֆակուլտետը չի նշվում։
Սպորտի և երիտասարդության հարցերի նախարար Հրաչյա Ռոստոմյանն ավարտել է ԵՊԲՀ ստոմատոլոգիական ֆակուլտետը և այսպես շարունակ։
Այսինքն՝ գերատեսչություն ղեկավարելու համար Հայաստանում պարտադիր պայման չէ ոլորտի գիտակ կամ առնվազն մասնագետ լինելը և շատ հաճախ նման սիրողական վերաբերմունքը ոլորտում խնդիրներ է առաջացնում: Եթե ոլորտի պատասխանատուն ոլորտից չի հասկանում՝ այդ հիվանդությունը վարակիչ է և մեծ արագությամբ գլխից հասնում է ոտքերին՝ ախտահարելով մարմինը։