Միլիոնների վարկեր՝ ջրի համար, սակայն կառավարումը՝ զրո
Անկախությունից հետո ոռոգման և խմելու ջրի համակարգերը մատնվեցին անտերության: 2000-ականներից սկսված՝ ոլորտների նկատմամբ հետաքրքրությունը մեծացավ՝ ֆինանսական առումով, ստեղծվեցին ջուր օգտագործող ընկերություններ, որոնք ոռոգման ջուրը բաժանում էին համայնքներին։ Այս համակարգի վերաբերյալ մասնագետների քննադատությունները չեն նվազում։ ՋՕԸ-երը ոչ թե ընտրվում են գյուղացիների կողմից, այլ նշանակվում, իսկ ընտրություն ասվածը ձևական է. թեկուզ այսքանով այս կառույցներն անպիտան են։
Բացի այդ, ոլորտի համար պատասխանատու Ջրային տնտեսության պետական կոմիտեն մի նախարարության կազմից «քոչում է» մյուս նախարարության կազմը, սակայն նրա բուն տեղում՝ Գյուղատնտեսության նախարարության կազմում, այս կառույցը գտնվել է շատ կարճ ժամանակահատված։ Ի դեպ, նման վերաբերմունքը ՋրՊետԿոմ-ի հանդեպ, խոսում է ոռոգման, մեծ հաշվով, գյուղատնտեսության ոլորտի նկատմամբ անտարբեր և անփույթ վերաբերմունքի մասին։
Ոռոգման համակարգերի և խմելու ջրի համակարգերի վրա այս տարիներին միլիարդավոր դոլարներ են ծախսվել, և ոլորտը հեռու է փոքրիշատե բավարար լինելուց․ կորուստները կեսից ավելին են, չեն սպասարկվում ներտնտեսային ցանցերը, ՋՕԸ-երում խարդախությունները ծայր չունեն, ջուրն ուղղվում է ՀԷԿ-երին և ոչ գյուղատնտեսությանը։
Ինչ վերաբերում է ջրամբարներին, ապա այնքան ասվեց, որ ջրամբարները չեն լցվում, որ այս տարի իրոք եղանակային պայմաններից ելնելով՝ չեն լցվել․ միշտ էլ ջրամբարների ջրի նախապատվությունը տրվել է ձկնորսությանը և ՀԷԿ-երին, որոնք կառուցված են ջրամբարներից ներքև։
Ջրերի ոլորտում անկառավարելիությունը, համակարգից ջրի փոխարեն փող քամելը, միջազգային վարկերից և նվիրատվություններից գումարներ «փախցնելը», կիսատ-պռատ ջրատարների կառուցումը և նորոգումը․ այսքանը բավարար է՝ ոլորտի նկատմամբ անտարբերության հարատևության հետ․ այս վերաբերմունքը ՋրՊետԿոմ-ի բոլոր ղեկավարների կողմից ժառանգական է, և այսօր նման ժառանգությունը հասել է Արսեն Հարությունյանին, ով ի լրումն մնացածի, մասնագետ չէ։
Այն շրջանում, երբ պետք էր ջուրը պահպանել՝ վաճառեցին, իսկ այս տարի, երբ ջրի կարիք կա, հերթական անգամ Սևանը կվաճառեն։