Հայրենիքն ու բանակը՝ ուրիշի ուսերին
Հայկական բանակի համալրվել-չհամալրվելու հետ կապված հարցերն անընդհատ են քննարկվում: Հաճախ են պատմում, որ 18 տարեկանը լրացած անձը բնակվում է Հայաստանում, սակայն պետությունն իրավունք չունի նրան զորակոչելու․ նա ՀՀ քաղաքացի չէ։ Վերջին տարիներին է ձևավորվել նման մոտեցում. մարդիկ, ովքեր ցանկանում են, որ իրենց որդին ծառայի ոչ թե Հայաստանում, այլ արտերկրում, հարուստ ու աղքատ չեն ճանաչում: Նրանք կա՛մ երեխաների հետ փախչում են Ֆրանսիա, կա՛մ հրաժարվելով ՀՀ քաղաքացիությունից՝ ընդունում են հիմնականում ՌԴ քաղաքացիություն կամ էլ արտագաղթի այլ տարբերակներ են մտածում։
NEWSPRESS.am-ին հայտնի դարձավ, որ վերջերս մի ընտանիք՝ իր 17-ամյա տղայի հետ, Ռուսաստանի միջոցով որպես փախստական հայտնվել է Ֆրանսիայի ճամբարներում, քանի որ տղային 2019-ին պետք է բանակ զորակոչեին․ նման օրինակները շատ են, և կրկնում ենք, նման խնդրում ունևոր և չունևոր նույն հարթության վրա են։ Եթե ունևորները տղաներին այլ երկրի քաղաքացիություն են տալիս՝ փողի միջոցով, ապա փողի հնարավորությունից զրկվածները պարզապես գլխապատառ փախչում են երկրից։
Նման հնարավորություն ունեն, իհարկե, մեծահարուստները և օգտվում են դրանից, երեխաները գրանցված են Իսպանիայում, Ֆրանսիայում, Հունաստանում և այլ երկրներում՝ միայն նրա համար, որ բանակ չզորակոչվեն։
Իհարկե, հիմնականում շրջանառվում է մեծահարուստների խնդիրը, որը կա, սակայն չպետք է մոռանալ, որ տղա երեխաներին երկրից հանելը կամ այլ երկրի գրանցում պոկելը բնորոշ է ոչ միայն ունևորներին, նաև՝ ովքեր նման հնարավորություն ունեն, իսկ նման մարդիկ քիչ չեն։
NEWSPRESS.am-ի հետ զրույցում վերջերս 10-ամյա տղային ՌԴ քաղաքացիություն «շնորհած» տատիկը նշում էր, որ չի ցանկանում, որ թոռը ծառայի Հայաստանում, քանի որ ոչ միայն վտանգավոր է, նաև «թող ով ծառայում է, ծառայի, իմ թոռը, մեկ ա, չի ծառայելու», իսկ ի պատասխան, որ որևէ երկրի բանակում միջադեպերից խուսափելն անհնար է, տատիկը վստահ էր, որ Ռուսաստանի Դաշնության բանակում նման վտանգավոր միջադեպեր չեն գրանցվում։
Նշենք, որ այս երկու դեպքերում ընտանիքները միջինից ցածր եկամուտներ ունեն, ինչը նշանակում է, որ ոչ միայն փողի շնորհիվ է հնարավոր փախչել երկրից, այլ մտածելակերպի, որն, իհարկե, չի կարող մտահոգիչ չլինել հենց հանրության բարոյահոգեբանության տեսանկյունից։
Միշտ էլ երկիրը պահել է ժողովուրդը, եթե ունևորների մոտ հարստությունը չի թողնում, որ երկրի խնդիրները ճշգրիտ ընկալվեն, ապա երկրի տեղը ժողովուրդն է, որը ամեն գնով պաշտպանում է երկիրը․ իշխանությունները գալիս-գնում են, իսկ երկիրն ու ժողովուրդը մնում են։ Եթե իշխանությունը փախչի, այլ իշխանություն կգա, եթե ժողովուրդը փախչի, ապա նրանց փոխարեն ոչ ոք չի գա։