Զարուհին պատռում է իր դիմակը՝ «վառելով» ինքն իրեն
«ԵԾ» ղեկավար Զարուհի Փոստանջյանը պնդում էր, թե Հաց բերող Արթուր Սարգսյանի մահվան մեջ մեղավորը նրա փաստաբան Տիգրան Եգորյանն է։
Մամուլում շրջանառվող լուրերի համաձայն էլ` թեմայի շուրջ Փոստանջյանն ակտիվ վիճաբանության մեջ է մտել փաստաբանների հետ։ Բանը հասել է նրան, որ փաստաբան Լուսինե Հարությունյանի նյարդերը տեղի են տվել, և նա հայտարարել է, թե Զարուհին Տիգրան Եգորյանից «վառված» է, «մի տեղը մրմռում» է։ Պարզվում է Զարուհին չի ներել, Եգորյանին զուտ այն բանի համար, որ նա թույլ չի տվել իրեն «Քաղաքացի դիտորդի» անդամ լինել՝ քաղաքական գործունեության պատճառով։
Ընդհանրապես՝ հատկապես վերջին շրջանում Փոստանջյանի համար բանավեճի մտնելը, անիմաստ հայտարարություններով հանդես գալն ու պարզապես հակասելը՝ կարծես սկզբունքի հարց է դարձել։ Եթե իհարկե նրա քայլերը կարելի է որակել որպես սկզբունքային, քանի որ նա արդեն ավելի շատ «աբիժնիկի» տպավորություն է թողնում, ու ինչպես փաստաբան Լուսինե Հարությունյանն է նկատել, կարծես մի բանից «վառված» լինի։
Այդ նույն տրամաբանությամբ Փոստանջյանը Երևանի ավանագու նիստում վիրավորել է Անահիտ Բախշյանին՝ անվանելով նրան «բոլշևիկ», ով իր ամուսնուն սպանող իշխանությունից մեդալ է ստացել։
Նա այս կերպ մի կրակոցով միանգամից երկու հարված է ուղղել Բախշյանին։ Նախ՝ Անահիտ Բախշյանն այն ընդդիմադիր կին գործիչներից է, ում առաքինությունն ու գործելաոճը միայն գովել կարելի է, և պարզապես անհնարին է ուղիղ համեմատական անցկացնել Զարուհի Փոստանջյանի «թայֆայախմբի» հետ, ովքեր միայն ծղրտալ ու անիմաստ մեղադրանքներ հնչեցնել գիտեն։ Ու մեկ անգամ չէ, որ Զարուհուն բերել են Բախշյանի օրինակը։ Այս առումով նա իսկապես «վառված» է Բախշյանից, քանի որ, հավանաբար, որպես ընդդիմադիր, այն էլ կին ընդդիմադիր, դաշտում մենաշնորհ ձեռք բերելու ցանկություն ունի։
Փոստանջյանը «վառված» է նաև այն բանից, որ իշխանության կողմից Բախշյանին տրամադրված մեդալներն իրեն չեն տվել։ Խնդիրն այն է, որ այդ ժամանակ և՛ Բախշյանը, և՛ Փոստանջյանը միևնույն՝ «Ժառանություն» կուսակցությունում էին գտնվում։ Երբ իշխանության կողմից առաջարկվել է մեդալի համար կուսակցությունից թեկնածու առաջադրել, բոլորը, այդ թվում նաև՝ Փոստանջյանը, միաձայն առաջարկել են Բախշյանի թեկնածությունը, և այն ժամանակ Զարուհին չի առարկել, բացասական որակումներ չի տվել, այլ ընդհակառակը՝ ողջունել է։ Բայց պարզվում է՝ նա հիշաչարությամբ մտապահել է տեղի ունեցածը և հիմա փորձում է «մխտառությամբ» վրեժխնդիր լինել՝ Բախշյանի երեսին խփելով կատարվածը (հավանաբար ինքն էր ուզում տիրանալ այդ մեդալին)։
Թերևս Զարուհին դեռ այն ժամանակ, գոնե որպես կուսակից, կարող էր մտերմաբար խոսել Բախշյանի հետ, թեկուզ առանձին ու հորդորել նրան հրաժարվել մեդալից՝ չվերցնելով այն իր «ամուսնուն սպանողի» ձեռքից։ Բայց չի արել։ Իսկ հիմա րադեն պարզապես նա նյարդայնացնում է ու, ինչպես Անահիտ Բախշյանն է նկատել, Զարուհին արդեն չափն անցնում է․ նա հանդես է գալիս տգեղ հայտարարությամբ ու աչքի ընկնում հիստերիկ պահելաձևով՝ կամաց-կամաց բացելով իր դեմքը, պատռելով դիմակն ու «վառելով» ինքն իրեն։