«Ես ծառայեմ, Սերժը հարստանա»․ Երևանի պատերը շարունակում են խախտել լռությունը (լուսանկարներ)
Երևան քաղաքի պատերը շարունակում են խոսել։ Պատերը չեն հանդուրժում լռություն։ Նրանք խոսում են, ասում այն, ինչ մտածում են ու այն, ինչ իրականում կա։ Բավական է կտրվել առօրյա հոգսերից, չհետևել լրատվությանն ու քայլել Երևանի փողոցներով։ Մի քանի ժամ քայլելուց հետո կհասկանաս, թե ի՞նչ է կատարվում այս երկրում ու քաղաքում։
Հայաստանը դառնում է ռազմականացված երկիր։ Այստեղ կրթությունը զիջում է իր դերը։ Դա են վկայում բուհերում ու կրթական համակարգում տեղի ունեցող փոփոխությունները։ Կրճատվում են դասաժամերը, կրճատվում են դասախոսները, ամբիոնները միանում են իրար, իսկ կրթության որակը վատանում է։ Ուսման վարձն էլ ավելանում է։
Այս ամենի ֆոնին մարդիկ գիտեն, որ չկա ոչ մի ապահովություն, որ իրենց որդին բանակ գնալուց հետո տուն կգա ողջ ու առողջ։ Այդ մարդիկ բարձրաձայնում են ու չեն լռում։ Նրանք ասում են. «Ես ծառայեմ, Սերժը հարստանա»։ Մյուս կողմում Ռոբերտ Աբաջյանն է կանգնած, ով անկախության սերնդից դուրս եկած հերոսն է, ով իր կյանքի գնով պայքարեց մարտական դիրքի, երկրի սահմանների, իր հայրենիքի ու մեզ համար։ Պայքարեց ու անմահացավ, որ հետևենք իրեն ու իր ոգու կանչին։
Ռոբերտ Աբաջյանի նկարը Երևանի պետական համալսարանի պատին է։ Աբաջյանն ամեն օր իր ներկայությամբ երիտասարդներին հիշեցնում է, թե ինչ է նշանակում սիրել հայրենիքը։
Երևանում նաև խմում են։ Խմում են մուրացկանները, երիտասարդները։ Շատերն իրենց կյանքը պատկերացնում են խմիչքի շշից դուրս եկող մոգական ուժի մեջ։ Ոմանք էլ հասկանում են, որ այս իրականությունից կտրվելու համար պետք է հաճախակի խմել։ Խմել ու մտածել պայքարելու մասին, խմել ու հասկանալ, թե իրականում ինչ է կատարվում, խմել ու մոռանալ ամեն ինչի ու ամեն մարդու մասին։
Այդպիսի մարդիկ շատ են։ Ովքեր քայլում են քաղաքում, մտածում կյանքի ու մահվան մասին ու հասկանում, որ յուրաքանչյուր նոր օր սկսվում է արևի առաջին շողերի, քաղաքի պատերին արված գրառումների ու մարդկանց աղմուկի հետ։