Թքում ես դեմքերին, ասում են՝ անձրև է գալիս
Վերջերս Երևանի քաղաքապետարանում տեղի ունեցած կոյուղաջրերի միջադեպի ժամանակ, քաղաքապետարանի մեծ ու փոքր պաշտոնյաներն ու աշխատակիցները մասնակից դարձան քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանին կոյուղաջրերից «փրկելու» օպերացիային, ինչն առնվազն իրենց պարտականությունը չէր: Ինչո՞ւ: Չէ՞ որ որևէ կառույցի աշխատակից հնարավորինս չի խառնվում իր պարտականություններից դուրս այլ գործառույթի: Պարզվել է, թե ինչու:
Քաղաքապետարանի աշխատակիցների պարգևատրման գծով ծախսերը կազմել են 639 մլն 212 հազար 300 հազար դրամ: Իսկ այս տարվա բյուջեով այդ նպատակով ծախսվելու է 700 մլն դրամ:
Նման պարագայում, իհարկե, քաղաքապետարանի բոլոր աշխատակիցները կպաշտպանեն քաղաքապետին: Տարոն Մարգարյանը, հանուն իր պաշտպանության, ոչ միայն հսկողությունն է ուժեղացրել, այլև երևանցիների հաշվին վճարում է իր բոլոր աշխատակիցներին, որ իրեն պաշտպանեն և հեռու պահեն ամենայն կոյուղաջրերից, եթե դրա կարիքը լինի:
Եկավ 2018-ի փետրվարը և դրա կարիքը եղավ ավելի քան պետք էր. քաղաքապետարանի մեծ ու փոքր աշխատակիցները կանանց էին ծեծում` հանուն քաղաքապետի: Ինչպես ասում են՝ փողը մութ տեղն էլ է լույս տալիս: Իսկ այդ բոլորն արվում է բյուջեի հաշվին, անգամ գողանալու կարիք չկա: Վերջում հավիտենական փոխքաղաքապետ Կամո Արեյանն ասում է՝ «օրինական է», և հարցը փակվում է:
Նշենք, որ քաղաքապետին սպասարկող անձնակազմը մինչև 20 հոգի է, որոնց աշխատավարձն ամսական մոտավորապես 5 միլիոն դրամից ավելի է կազմում: Քաղաքապետարանում` միայն այդ շենքում, 460 աշխատակցից ավելին կա:
Տարոն Մարգարյանը կարող է իր տեղակալի ադամանդակուռ կիսանդրին տեղադրել, չէ՞ որ ամեն անգամ միլիոնների մսխումներից հետո Արեյանը ձայնի լուրջ տոնով հայտարարում է, որ ծախսերը չափավոր են:
Քաղաքապետարանն անգամ թքած ունի, որ մամուլը գրում է քաղաքապետարանի միլիոնավոր դոլարների մսխումների, ուռճացված ծախսերի մասին:
Մեկ նկատառում, եթե օրինական կերպով եռակի ավելի շատ են վճարում մեկ աթոռի համար, ապա կարելի է պատկերացնել այն անօրինականությունները, որոնք կատարվում են քաղաքապետարանի պատերից ներս: Եվ այս ամենը Հայաստանի 70 տոկոս աղքատության ֆոնին: Հետո ասում են, թե ժողովուրդն իշխանություններին չի սիրում, ավելի անկեղծ լինենք՝ պարզապես ատում է. իսկ նման ատելության համար բոլոր հիմքերը կան:
Մարդիկ օրվա հացի կարոտ են, իսկ Երևանի քաղաքապետարանն իրեն միլիոնավոր դոլարների շքեղություններ է թույլ տալիս` օգնականներ, տեղակալներ, թանկարժեք ավտոմեքենաներ, թանկարժեք գործուղումներ, հավելավճարներ, Երևանի բարիքներից օգտվելու հնարավորություններ:
Ի դեպ, երբ քանդվում էին Արամի փողոցի պատմամշակութային հուշարձանները, Կամո Արեյանն անձամբ էր հսկում, որ քանդեն` տեսախցիկներից հեռու, սակայն ոչ լրագրողների աչքից: Երևանի համար, եթե քաղաքապետարանն ինչ-որ լավ գործ է արել, ապա տոկոսներ է վերցրել. տոկոսները հաճախ ավելի բարձր են, քան բուն ծախսվող գումարը:
Երևանի կենտրոնական փողոցներն անընդհատ նորոգվում և հիմնանորոգվում են, իսկ ջրահեռացում որպես այդպիսին գոյություն չունի, իսկ ծայրամասերը դեռևս 19-րդ դարում են: Հայտնի է, որ դեռևս խորհրդային շրջանից ճանապարհաշինության, նորոգման ծախսերի մեջ էր հնարավոր մեծ գումարներ «մտնել». քաղաքապետարանն այդպես էլ անում է:
Երբ 2013-ին Վերահսկիչ պալատը չարաշահումներ էր հայտնաբերել քաղաքապետարանում, չարաշահումների առյուծի բաժինը հիմնանորոգման, կանաչապատման և ճանապարհաշինության ոլորտներում էին, դրան գումարվում են քաղաքապետարանի մեծ ու փոքր պաշտոնյաների «չարաճճիությունները». մարդ են գցում մեքենայի տակ, փողոցային առևտրից տոկոս են վերցնում, բնակարաններն են մեջ-մեջ անում. եթե մի օր Ազգային անվտանգությունը մտնի քաղաքապետարան` ստուգման, ապա մի քանի տարի այլ գործով չի հասցնի զբաղվել:
Սակայն, ինչպես ասում է հայկական առածը, թքում ես մարդկանց դեմքին, ասում են՝ անձրև է գալիս: Ըստ ամենայնի, քաղաքապետարանի վրա հորդ անձրև է տեղում: