«Պոպլավոկում» դրված էր Չիլոյի դագաղը, իսկ տերևաթափ ծառին հենած էր սև կափարիչը․ Չիլոյի հուղարկավորությունը (լուսանկարներ)
1960-70-ական թվականներին հայ մտավորականները, արվեստագետները հիմնականում հավաքվում էին այդ տարիների ամենաակտիվ վայրերից մեկում՝ «Պոպլավոկում»։ Արվեստագետներից ոմանք ստեղծագործում էին հենց «Պոպլավոկում», մի քանիսն իրենց թեժ բանավեճերն անցկացնում էին այդ նույն վայրում, ոմանք գիշեր- ցերեկ այդ նույն վայրում խմում էին։
Սլավիկ Չիլոյանն այն միակ մարդն էր, ով իր ամբողջ կյանքն ապրեց «Պոպլավոկում», ապա մահացավ նույն վայրում։ Չիլոն, ում այդպես էին անվանում իր ժամանակակիցները, թափառական, անտուն ու աղքատ պոետ էր։ 1940 թվականին Ազատանում ծնված բանաստեղծը որբ է եղել, սովորել է ԵՊՀ-ում, իսկ ամբողջ կյանքն անցկացրել է ընկերների տանը, քանի որ տուն չի ունեցել։ Ժամանակակիցները Չիլոյի մասին խոսելիս հիշում են, որ նրան կարելի էր գտնել «Պոպլավոկում» ու միշտ հարբած վիճակում, քանի որ իրականությունից միայն կարող էր կտրվել այդ կերպ։ Գրողը դատապարտվել է 2 անգամ, որոնց մասին տեղեկությունները մինչ օրս մշուշված են ու միգուցե պահպանվում են Ազգային անվտանգության գաղտնի արխիվներում։
1975 թվականի նոյեմբերի վերջին գրողը մահանում է «Պոպլավոկում»։ Անզգուշության պատճառով վայր է ընկնում, գլուխը հարվածում գետնին, ապա մի քանի օր հիվանդանոցում մնալուց հետո վախճանվում։ Անտուն պոետի հուղարկավորության մասին քիչ նյութեր են պահպանվել։ Սակայն այդ քիչ տեղեկություններից էլ պարզ է դառնում, որ ողբերգական մահով մահացած պոետին վերջին հրաժեշտը տվել են հենց իր «տանից»՝ «Պոպլավոկ»-ից։ Թերթելով 1980-1990-ական թվականների մամուլը՝ հանդիպում ենք շատ քիչ հոդվածներ, որտեղ Չիլոյի ժամանակակիցներն ու ընկերները գրում են այն ամենի մասին, ինչ կատարվում էր 1975 թվականի նոյեմբերին։ Կարդալով Մարգո Ղուկասյանի հուշը՝ «Բագին» ամսագրում տպագրված, ընթերցողը պատկերացում է կազմում, թե ո՞վ էր Չիլոն ու նրա ողբերգական մահվան օրերին ի՞նչ էր կատարվում «Պոպլավոկում»։
«Ժամը 2-ին գնացին անատոմիկ։ Ընկերները դուրս բերեցին հանգուցյալի դին։ «Ո՞ւր ենք տանելու». մեկն ասաց՝ «Լճի վրայի սրճարանը»։ Սարսափեցի․ ինչպե՞ս թե։ Տարան բացօթյա սրճարան․ Իսահակյան փողոցի վրա, «Գարունի» խմբագրության դիմաց։ Այդ սրճարանն էլ դարձավ նրա ողբերգական մահվան պատճառը։
Դագաղը դուրս բերեցին մեքենայից․ կափարիչն էլ հետը։ Եթե չեմ սխալվում՝ նկարիչ Արտաշես Հունանյանն էր, կափարիչը ձեռքին մոլորված կանգնած։ Պատ չկա, որ հենի։ Նկատեցի, որ մոտենում է տերևաթափ ծառին. և ինչ տխուր, ինչ տարօրինակ, և ինչ անսովոր պատկեր՝ սև կափարիչը հենեց ծառին։ Հակառակ կողմից երևում էր անմշակ տախտակը։ Այս է, ուրեմն, անցողիկությունը, այս է ունայնությունը։ Շատերը հեկեկալով լալիս էին, անհայր, անմայր, ոչ եղբայր, ոչ քույր, մի հենարան չկա, նույնիսկ մի պատ, որին հենեն….»։
Երևանում քայլելիս գրեթե բոլորն են անցել «Պոպլավոկի» տարածքով, սակայն քչերն են տեսել Չիլոյին նվիրված փոքրիկ կիսանդրին։ 2005 թվականին կիսանդրին դրվեց այն նույն վայրում, որտեղ ընկավ ու մահացավ գրողը։