Երբ որոշում ենք քայլել ու մեռնել փողոցում. էսսե
Մարդիկ անկեղծ ու լիարժեք խաղաղ են լինում այն ժամանակ, երբ որոշում են միայնակ քայլել։ Շարժման ժամանակ մարդկային միտքն ու գիտակցությունը մի քանի անգամ լավ է ընկալում և աշխատում։
Աշնանային մռայլության մեջ մարդկային տկար ու թուլամորթ տեսքը համահունչ է քայլում բնության հետ։ Այս եղանակին երջանիկներին տարբերակելու արվեստը շատ ավելի հեշտ է։ Ինքնասպան լինող չոր ու փայտացած ամեն մի տերևի մեջ թաքնված է մարդու մի մեռած հոգի։ Դժբախտության դուռը ցավից ոռնում է միայն այն ժամանակ, երբ բակում գնդակով խաղացող երեխաներից մեկի անունով տերև է ցած նետվում։
Բնությունը մարդկանցից կարողացավ վերցնել ինքնասպանության վատ սովորությունը։ Ժամանակակից իրականության մեջ մարդը, հանդիսանալով բնության մի մասնիկ, փորձում է իրեն վեր հանել ցմահ դատապարտված իրականությունից։ Անկախ մարդկային մտքի ցանկությունից ու իրագործման մեծ մղումից, տերևները ցած են նետվում։ Դեռ ժամանակին Ումբերտո Էկոն ասել է. «Գրված է, թե կծնվեն մանուկներ, որ գերազանց կտիրապետեն խոսքին։ Նրանք կազդարարեն, որ ժամանակները հասունացել են և կցանկանան մեռած լինել»։ Այս մանուկների ճերմակ մազերի մեջ մեր նախապապերի իմաստությունն է թաթախված, այդ իսկ պատճառով մեր նախնիների մերկությունը որոնում ենք հայելիների մեջ։
Նողկալի երևույթ է քայլքի ժամանակ դիտել տերևների սահմռկեցուցիչ ծիսակատարությանը։ Հայացքս վեր եմ հանում ու տեսնում երկնքում սավառնող ագռավներին։ Բնությունից փախչելն անզոր է։ Ագռավի ամեն մի կռռոց դատաստանի օրվա գալուստն է ավետում։ Մեր մեղքերի հատուցման ժամը կգա այն պահին, երբ հողագնդում դադարեն ագռավային սև «ալելույաները»։ Քամու դերակատարումը նույնպես մեծ է մարդկային տխմարության մեջ։ Հոգին թեթևացնելու ու վեր հանելու բեղմնավոր գործընթացը հանձնարարված է իրեն։ Ո՞վ է մարդը առանց բնության, և դա այն դեպքում, որ ժամանակին Նիցշեն ասել է, որ Աստված մահացավ հենց մարդկանց մեջ։ Աստված մահացավ հենց բնության մեջ, ուրեմն բնությունն անզոր է ու անպարտելի, ուրեմն կարելի է տերևներին խլել ճերմակամազ մանուկների կյանքը, իսկ ագռավներին ավետել մահվան օրը։