Կարևորը խաղի կանոններով առաջ գնալն է ու արարողակարգին հետևելը
Հայաստանի հասարակությունն անշուշտ վայելեց երեկ այն հանգամանքը, որ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը տիկնոջ ու ավագ դստեր հետ այցելել է ռոք համերգի։ Վայելեց նաև Հանրապետության դե ֆակտո առաջին տիկին Աննա Հակոբյանի պարը, Արայիկ Հարությունյանի ուրախ կերպարը և այլն։
Իհարկե նաև այն, որ ամեն բան ստուգված էր, ու համերգի ժամանակ չկային ոչ սատանաներ ու ոչ էլ սատանիստներ։ Իհարկե այս ամենը շատ լավ է, որովհետև բոլորս էլ կողմ ենք, որ պետության ղեկավարը ծանր աշխատանքային օրվանից հետո օրվա հոգնածությունը թոթափի մշակութային միջոցառմամբ։ Սակայն ամեն դեպքում կարևոր է նաև հասկանալ, թե օրինակ զուտ որպես պետության իրականացրած մշակութային քաղաքականության համատեքստում ռոք համերգը դաստիարակիչ ինչ նշանակություն ունի։
Խնդիրն ամենևին այն չէ, որ համերգը ինքնին նսեմացվի։ Հարգանքով ենք մոտենում նաև այն հանգամանքին, որ բոլորը ունեն մշակութային ոլորտում ընտրություն կատարելու ազատություն։ Սակայն պետության ղեկավարի համար, անկախ նրա անձնական երաժշտական ճաշակից, կան որոշակի նախապայմաններ, եթե կուզեք որոշակի արարողակարգ, որը նա պարտավոր է պահպանել անկախ ամեն ինչից։ Ու եթե երկրի ղեկավարը, ով ունի հսկայական բանակ կողմնակիցների ու հետևորդների, գնում է համերգ ու դա հանրայնացնում է, ապա նաև պետք է հասկանանք, թե դրա դաստիարակիչ նշանակությունը որն է։ Այո, լիովին համաձայն ենք ԱԺ իշխանական պատգամավոր Լուսինե Բադալյանի հետ, և արվեստը, և դրա ընկալումը չափազանց սուբյեկտիվ է, սակայն նաև համաձայն ենք այն մտքի հետ նրա կողմից հնչեցված, որ արվեստը նաև որպես պետության կողմից իրականացված քաղաքականություն, պետք է ունենա իր դաստիարակիչ նշանակությունը։
Երբ օրինակ Փաշինյան ամուսիններն այցելում են Տիգրան Մանսուրյանի համերգին, ու դա հանրայնացվում է, դա լիովին հասկանալի է և ազգայինի, և դասականի պրոպագանդման տեսանկյունից։ Հարգել ռոքի սիրահարներին կարելի է և պետք է։ Զուտ անձնական ճաշակից ելնելով համերգների գնալն էլ իհարկե կարելի է, սակայն դրա պրոպագանդումը արդեն խնդիրների առիթ կարող է տալ ու ըստ էության բավական համարձակ քայլ է, հայաստանյան հասարակության ներսում՝ ենթակա քննադատվելու հավանականությանը։ Անգլիայի Եղիսաբեթ 2-րդ թագուհին օրինակ պարտադրում է, որ թագավորական ընտանիքում պահպանվի արարողակարգը, որը դարերի ավանդույթ է ու նույնիսկ Մեգան Մարքլը ստիպված է լինում խաղալ այն կանոններով, որոնց մեծ մասը դեռ գործել են Վիկտորյա թագուհու ժամանակներից։ Արքայազն Հարիի ու Մեգանի մի փոքր թանկարժեք ճամփորդությունը բավական ծանր նստեց ամուսինների վրա ու բրիտանական մամուլը պարզապես արշավ սկսեց նրանց դեմ, եղան նույնիսկ փոխադարձ մեղադրանքներ, դատական հայցեր։
Նրանք վատ բան չէին արել, պարզապես խաղի կանոններից էին շեղվել, ինչը հասարակությունը նեգատիվ էր ընկալել։ Իսկ ահա Քեյթ Միդլթոնի փոքրիկ ժեստը՝ փոքրիկ իր զավակներից մեկին 35 տարվա հագուստով հասարակության մեջ հանելը, հագուստ, որ իր ամուսինն էլ է հագել երեխա ժամանակ, հասարակությունն ընկալեց որպես խնայողության ժեստ։ Քեմբրիջի դքսուհին խաղաց հասարակության կողմից ընդունված խաղի կանոններով, արդյունքում, հարկ եղավ, որ նա նույնիսկ խառնվի թագավորական ընտանիքի գործերին ու փրկի Հարիին ու Մեգանին հեղինակազրկումից։ Ասվածի իմաստը հասկանալի է անշուշտ։ Կարևորը ինչ խոսք, սահմանված խաղի կանոններով առաջ գնալն է, առանց այն էլ գերլարված հասարակության մեջ լարվածության նոր դոզաներ չներարկելու համար։
Յակոբ Բերգեր