Աշունը Հայաստանում «թեժ» է, սակայն ոչ քաղաքական իմաստով
Աշունը Հայաստանում կարելի է ասել, որ իրոք «թեժ» է անցնում, սակայն ոչ քաղաքական իմաստով, այլ զինվորական։ Մեկը մյուսին հաջորդում են զորավարժությունները, որոնց ներգրավված են ինչպես գործող բանակի միավորները, այնպես էլ՝ պահեստազորայինների առանձին խմբեր ու կատեգորիաներ։
Ընդ որում, ուշագրավ է այն, որ զորավարժությունները ընթանում են և Հայաստանում, և Արցախում։ Առհասարակ, կիսապատերազմական վիճակում գտնվող երկրների համար նման վիճակը լիովին բնականոն է, սակայն այն, որ այդ զորախաղերը, կարելի է ասել, Հայաստանում առաջին անգամն է, որ նման ծավալներով ու մասշտաբներով անցկացվում են, ու նույնիսկ գործող իշխանությունների կողմից են հայտարարվում «աննախադեպ», արդեն իսկ զգաստացնող է։
Զգաստացնող է նաև այն, որ Փաշինյան Նիկոլը փորձել է հանդարտեցնել հնարավոր անհանգստությունը հասարակության մեջ ու հայտարարել է, որ այս զորախաղերը կապ չունեն արդեն հայտնի կոնյուկտուրայի փոփոխության հետ։ Սա եթե բացենք դիվանագիտական լեզվից, նշանակում է, որ Փաշինյանը հասկացնում է, որ անհանգստանալու կարիք չկա, Արցախյան հակամարտության ճակատում ֆորս մաժորներ, անակնկալ զարգացումներ չեն սպասվում։ Սակայն այս ամենով հանդերձ, նույն Փաշինյանի վերջին հայտարարությունը, ինչ խոսք, բավական հարցերի վրա լույս կարող է սփռել։
Հիշեցնենք, որ նախօրեին կառավարությունում խորհրդակցություն է անցկացվել բանակի սննդապահովման ու սննդի մատակարարման հարցի հետ կապված, որի ընթացքում ՀՀ վարչապետը անդրադարձել է սննդի նոր կազմակերպման ծրագրին, նշել է, որ աշխատում են 6 ընկերության հետ եւ սննդից օգտվում է 7 հազար ծառայող, կարեւորել է, որ ծրագիրը լավ է ընդունվել՝ արդյունքներն ու արձագանքները դրական են, ու շեշտել․ «Մենք միանշանակ պետք է գնանք այս ճանապարհով և պետք է սա դարձնենք ուժեղ ու կայացած ինստիտուտ: Այստեղ անկյունաքարայինը պատերազմական իրավիճակում մատակարարման հարցն է, և պետք է համբերատար աշխատել այն ճիշտ կազմակերպելու ուղղությամբ»:
Ուշադրություն դարձնենք, Փաշինյանը շեշտում է «պատերազմական իրավիճակում» սննդապահովման ու սննդի մատակարարման անխափանության հարցը, մի բան, որը կամա ակամա լսարանի մոտ կարող է որոշակի մտածումների առիթ տալ։ Իհարկե, հոռետեսական պատկերացումներից զերծ կարելի է մնալ ու սա մեկնաբանել որպես անհրաժեշտ նախապատրաստություններ՝ ցանկացած սցենարային զարգացմանը դիմագրավել կարողանալու տեսլականով, սակայն ամեն դեպքում, հասկանալի է, որ գուցեև ինչ որ պահ գալու է, երբ դիվանագիտությունը դադարելու է գործել, իսկ երբ դիվանագիտությունը դադարի գործել, հայտնի խոսքի համեմատ, սկսելու են «աշխատել» թնդանոթները։
Յակոբ Բերգեր